W polskiej poezji dwudziestolecia międzywojennego awangardę uprawiali poeci z kręgu Awangardy Krakowskiej. Była to grupa skupiająca Juliana Przybosia, Jana Brzękowskiego, Adama Ważyka. Na ich czele stał Tadeusz Peiper - autor manifestu Awangardy Krakowskiej. Oto fragment artykułu "Punkt wyjścia" opublikowany w "Zwrotnicy" - organie Awangardy Krakowskiej. "Rozpoczyna się nowa epoka: epoka uścisku z teraźniejszością. Posłuszny instynktowi życia i przetwarzając instynkt na ideę, człowiek dzisiejszy wstępuje na drogę pojednania i zbratania z tym nowym wydaniem świata, które dawno tworzyć rozpoczął, a z którym dotąd zżyć się nie umiał. Przytakuje nowoczesnym narzędziom życia i w ten sposób maszyna staje się dla niego poetyczną czarodziejką jego rozpalonych słów. Miasto, masa, maszyna i ich pochodne: szybkość, wynalazczość, nowość, potęga człowieka i epoki, zapasy z niebem, lot na stalowych skrzydłach, kąpiel w najświeższej wódce dnia, skok w teraz - staje się dla nam przedmiotem nieznanych uniesień."