W sonecie "Do trupa" autor stosuje niezwykły koncept. Zestawia sytuacje człowieka żyjącego i martwego. Wiersz to monolog człowieka zakochanego skierowany do zmarłego. "Leżysz zabity i jak też zabity. Ty - strzałą śmierci, ja - strzałą miłości". Obydwaj są bladzi, bezrozumni, skrępowani i w ciemnościach. "Tyś na twarz suknem żałobnym nakryty Jam zawarł zmysły w okropnej ciemności". W drugiej części sonetu widzimy różnice. Trup milczy, zakochany może się skarżyć. Trup nie czuje, zakochany czuje ból. Trup jest zimny, zakochany płonie.