Głównym przedstawicielem poezji metafizycznej poezji barokowej w Polsce był Mikołaj Sęp Szarzyński zwany zachodzącym słońcem renesansu. Żył w czasach Jana Kochanowskiego, ale pisał o problemach podejmowanych w baroku. Tom jego utworów zatytułowany Rytmy albo wiersze polskie opublikowano 20 lat po jego śmierci. Jego poezja jest wanitatywna (vanitas to marność), mówi o samotności i przemijaniu człowieka.